استاد شهید جهاد علمی، شهید دکتر مجید شهریاری

در اولین دقایق شروع وقت کاری هشتمین روز آذرماه ۱۳۸۹، که همه اهالی خانواده دانشگاه شهید بهشتی امیدوارانه و به شوق اعتلای دانش و میهن اسلامی، به سوی دانشگاه روانه بودند، ناگهان ابتدا صدای انفجاری و سپس خبر شهادت دکتر مجید شهریاری خاطرها را پریشان نمود.
        
راهیست راه عشق، که هیچش کناره نیست   آنجا جز آنکه جان بسپارند، چاره نیست

هر آنکه شهریاری را می­شناخت، می­‌دانست که او در زمان حیاتش هم به معنای واقعی کلمه «شهید» بود، یعنی وجود شریفش مظهری از وجود حق تعالی و گواهی بر وحدانیت او بود، او به حقیقت رسیده بود و از همین رو، شهید زیست و شهید از دنیا رفت.
بی‌نیازی‌ش، تواضع‌ش، مناعت طبع‌ش، دانش‌دوستی و پیشتازی‌ش در عرصه دانش، انسان‌دوستی و روحیه معلمی‌ش همه و همه تجلیاتی از اسما‌ الحسنی پروردگار در وجود او بود و معنای شهید همین است. شهریاری که مجد دانایان و افسر پژوهشگران دانشگاه شهید بهشتی بود، چه زود از میان ما رفت. حقا که چه زود دیر شد و نشد که شیرینی شهد درس‌­آموزی، همکاری و همراهی با وجود شاهد او را نیک بچشیم. اما، آه و افسوس را ثمری نیست و تکریم مقام شهید دکتر شهریاری، جز با پیشه کردن صبوری و رهروی راهش میسر نمی­شود.
امید که ادای احترام و بزرگداشت گذشتگان ایثارپیشه افتخار آفرینمان نه فقط به لفظ، که به حقیقت و باطن در فرهنگ دانشگاهی ما نهادینه گردد و این سطور نقش شده به احترام او را به چند بیتی از حافظ شعر و شعور، لسان‌الغیب به پایان می‌بریم که محبوب دل شهید بود:
 
روز وصـــــــــــــل دوستـــــــداران یاد باد
کامم از تلخــــــی غم چون زهر گشت
مبتـلا گشتــــــــم در این بند و بـــــــــلا
گر چه صد رود است در چشمم مدام        
راز حافـــظ بعد از این ناگفتــــــــه ماند
یاد بـاد آن روزگـــــــاران یاد باد
بانـگ نوش شادخواران یاد باد
کوشش آن حق گزاران یاد باد
زنــــــــده رود باغ کاران  یاد باد
ای دریــــــــــــــغ رازداران یاد باد
نظر آیت الله جوادی آملی در مورد شهید دکتر مجید شهریاری:
راز موفقیّت شهیدِ شاهد (دکتر مجید شهریاری)، دکتر شهریاری و اَقران وی، پی‌ بردن به حقیقتِ علم (اولاً) و هجرت از آن به معلوم (ثانیاً) و ترغیب به چنین هجرت (ثالثاً) است. چنین افرادی آن‌ قدر مقتدرند که در مصاف مرگ پیروز می‌شوند و مرگ را می‌میرانند و خود برای ابد زنده می‌‌مانند.

زندگینامه:
دکتر مجید شهریاری در سال 1345 در زنجان به دنیا آمد. وی متاهل و دارای دو فرزند به نام­‌های محسن و زهرا بود. همسر او شهید زنده خانم دکتر بهجت قاسمی عضو هیات‌علمی دانشگاه شهید بهشتی است.
 
سوابق تحصیلی:
​1363-1369: کارشناسی - الکترونیک دانشگاه امیرکبیر (با کسب رتبه 2)؛
1369-1371: کارشناسی‌ارشد - مهندسی هسته‌ای دانشگاه صنعتی شریف (با کسب رتبه اول)؛
1371-77: دکتری در دانشگاه امیرکبیر (پذیرش بر اساس آئین‌نامه دانشجویان ممتاز).
 
سوابق آموزشی و پژوهشی:
سال 1377 تا 1380: عضو هیات‌علمی دانشگاه امیرکبیر؛
از سال 1380: عضو هیات‌علمی دانشگاه شهید بهشتی؛
سال 1388: ارتقا به مقام استاد تمامی؛
انتشار 30 مقاله علمی و پژوهشی در مجلات معتبر خارجی و داخلی؛
ارائه 34 مقاله در کنفرانس‌های معتبر علمی؛
مجری 5 طرح پژوهشی و تحقیقاتی و همکاری با یک طرح پژوهشی و تحقیقاتی؛
مشاوره و راهنمایی 55 پایان نامه در مقاطع کارشناسی‌ارشد و دکتری؛
و دارای 4 عنوان کتاب در زمینه نرم افزار.
 
سوابق شغلی:
ایشان در سال 1377  به عضویت هیات‌علمی دانشگاه امیرکبیر درآمد.  از تاریخ 14/11/1380 در دانشکده مهندسی هسته­ای و در گروه آموزشی کاربرد پرتوها با مرتبه استادیاری پیمانی عضو هیات‌علمی دانشگاه شهید بهشتی شد. در تاریخ 1383/2/28 از استادیاری پیمانی به استادیاری رسمی آزمایشی تغییر وضعیت داده و در تاریخ 1384/1/16 یعنی حدود چهار سال بعد از شروع به کار به مرتبه دانشیاری ارتقا پیدا نمود. در این مرحله از ارتقا در امر پژوهش با چاپ 10 مقاله علمی پژوهشی در مجلات علمی بین‌­المللی، ارایه سخنرانی در 21 کنفرانس بین‌­المللی، راهنمایی و مشاوره 20 دانشجوی کارشناسی‌ارشد و راهنمایی 3 دانشجوی دکتری و بالاخره با اجرای پنج طرح پژوهشی، سرآمد دانشکده به حساب می‌آمد. در دوره دانشیاری استاد راهنمای 17 دانشجوی کارشناسی‌ارشد و 5 دانشجوی دکتری بوده و 21 مقاله تخصصی در مجلات علمی پژوهشی به چاپ رساند. همچنین در 24 کنفرانس بین‌المللی به ایراد سخنرانی در رشته تخصصی خود پرداخت و مجری 5 طرح پژوهشی بود.
دکتر مجید شهریاری از تاریخ 1389/2/8 به درجه استادی دانشگاه ارتقا پیدا نمود.
 
مشاغل اجرایی دکتر شهریاری به شرح زیر بوده است:
نماینده دانشگاه شهید بهشتی در امور اجرایی همکاری با سازمان انرژی هسته‌­ای از 1383/11/4 تا زمان شهادت؛
عضو انجمن هسته­ای ایران از  1383/12/1 تا 1385/12/1؛
مدیر گروه کاربرد پرتوها از 1384/7/3 تا زمان شهادت؛
عضو شورای آزمایشگاه مرکزی دانشگاه از 1385/5/18 تا 1386/7/1؛
عضو شورای فناوری دانشگاه از 1381/9/25 تا 1386/7/1؛
عضو کمیته تخصصی فنی و مهندسی هیأت ممیزه  از 1386/11/10 تا زمان شهادت؛ 
مشاور جمهوری اسلامی ایران در پروژه سزامی  از 1387/3/25 تا زمان شهادت؛
برگزار کننده چهار کمیته علمی و کارگاه آموزشی از 1385 تا زمان شهادت؛
و نقش معلمی همان نقش تربیت است که اخراج من الظلمات الی النور است.