مدیریت
روابط عمومی

سجاد که می گویم، احساس می کنم در کنار یک دریا هستم یا یک شط، طفلی با پیاله ای و شجاعی تنها و عاشق که غیور است ولی باز هم آن طفل است و خشکی لب.

سجاد که می گویم می ترسم قنداقه ای را در دست آن وجود، آن همه، آن مرد ببینم و شاید آن هنگام من، قلم و ورق مرده باشند و دیگر به دنبال تراوش چراغ نباش .

سجاد که می گویم احساس می کنم باید از عطش نگریزم، از خواستن نهی نشوم، از رفتن ننشینم و با کوچکی ام بزرگترین را نگاه کنم یا با هیچی ام.

سجاد که می گویم یاد قلمی می افتم که باید بنویسد، روشن کند، جهانها خلق کند، شهیدها رهسپار کند، اما تنگی زمانه، تاریکی کنج غفلتها، ارمغانی جز خاموشی هزاران چراغ معرفت نداشت.

سجاد که می گویم یاد رهایی می افتم یاد حس مطلق پرواز، یاد شکستن هر حد و تهدید، یاد آن کس که در قفس خواستندش، اما از زمان و زمین و کالبد پران شد و در دل من و ما شعر و شعور انسان و دعای هر مخلص خداخواه باقی ماند و با همه تنگی زمین و زمان، هزاران خورشید علم و معرفت برافروخت و این نکته که گفتم، نه ذره، بل هیچی از آن یک کرشمه اش در یک سجده است، سجده و دعایی که هزاران عالم و شهید، مولود یک رشحه از رشحات نور سجود اویند و سلام الله علی ائمه الأطهار و علی سید الساجدین و رحمه الله و برکاته.