مدیریت
روابط عمومی

رازِ ماندگاری فردوسی

 

دکتر سید مهدی طباطبایی

عضو هیئت علمی گروه زیان و ادبیات فارسی

 

به‌راستی چه عاملی باعث شد تا دهقان‌زاده‌ی ایرانیِ سدة پنجم، بر تارکِ شعر فارسی بنشیند و تا مرتبه‌ای قدر بیند که داوریِ صاحبِ «تاریخ سیستان» درباره‌ی او نادرست شود که: «رنجِ خویشتن ضایع کرد و برفت، هیچ عطا نایافته»؛ آن‌هم در سده‌ای که ویژگی‌اش، فراوانیِ شاعران و پُرشعریِ آنهاست، و درباری که هرکه به آن پیوست، از خُمول و بی‌قدری رَست؟

خلاف‌آمدِ فردوسی‌ آن است که از دربار روی‌گردان می‌شود و گریزان، اما توگویی خود بهتر از همه می‌داند که تا همیشه می‌ماند:

 

نمیرم از این پس، که من زنده‌ام

که تخم سخن را پراکنده‌ام

آری؛ فردوسی با سرودنِ شاهنامه، آیینه‌ای فراروی ایرانیان داشت و تبارنامه‌ی آنان را نگاشت تا هویتِ خویش را در آن متبلور بینند و گلِ اعتبار چینند.

امروز هم اگر اهلِ دلی، ارادتی آرد و گوش فراسپارد، جام معرفت او را خواهد نوشید و کلامش را از کنگره‌ی عرش خواهد نیوشید که: