مدیریت
روابط عمومی

آی آدم‌ها!

دکتر سید مهدی طباطبایی

عضو هیئت علمی گروه زبان و ادبیات فارسی دانشکده ادبیات و علوم انسانی

 

چه‌قدر این قطعه‌شعر نیما، با حس‌وحالِ این چند روزمان همخوانی دارد و با دغدغه‌ها و دلهره‌های‌مان هم‌سانی:

 

آی آدم‌ها که بر ساحل نشسته شاد و خندانید

یک نفر در آب دارد می‌سپارد جان

یک نفر دارد که دست‌وپای دائم می‌زند ...

 

آری! قلم هم گاه، توانِ همراهی ندارد و جز آهی سرد، آن‌هم از سرِ حسرت و درد، فرارویش نمی‌نشیند؛ از دگر سو، دل هم تابِ سکوت و خاموشی نمی‌آرد و بسی حرف‌های ناگفته دارد.

پیش‌ترها، «سوختن در آب» را تعبیری شاعرانه می‌دانستیم و عاشقانه، که نه مجالی برای ظهورِ آن در عالمِ واقع متصور است و نه مثالی برای بروزش؛ اما همین تعبیر، مفهومِ سرنوشت را برای گروهی رقم زد و بر کتابِ زندگانی‌شان قلم.

بخش پایانی قطعه‌شعر نیما هم خواندنی‌است و در حافظه‌ روزگار، ماندنی: